This is not a love song…

Από το πρωί τριγύριζε στο μυαλό μου ο στίχος αυτού του παμπάλαιου τραγουδιού… Μόλις ξύπνησα το σιγοτραγουδούσα και έτσι όταν άνοιξα τον υπολογιστή μου το ανέβασα στο προφίλ μου στο facebook. Μία φίλη παρατήρησε λίγο αργότερα «Μα πού το θυμήθηκες;».
Της απάντησα ότι το θυμάμαι πού και πού ενώ κάποιες φορές μου το θυμίζουν οι άλλοι με τη συμπεριφορά τους… Και εκείνη μου είπε να τους δώσω την κατάρα μου! Η αλήθεια είναι ότι δεν δίνω εύκολα την κατάρα μου γιατί νομίζω ότι πρώτα απ’ όλα είμαι εγώ καταραμένη! Καταραμένη σε ό,τι προσπαθώ να κάνω και σε ό,τι ελπίζω… Οι άνδρες που με πλησιάζουν σε μία μόλις εβδομάδα έχουν εξαφανιστεί λες και τους πήρε το Εύρηκα, σαν τους λεκέδες που θέλουν να λερώσουν τη ροζ ζωή μου και εγώ πάλι μένω να αναρωτιέμαι «τι έφταιξε;». Έτσι λοιπόν για να ξεπεράσω και να καλύψω το κενό που δημιουργείται αρχίζω να ασχολούμαι με πράγματα που μου αρέσουν… Ζωγραφίζω, ακούω μουσική, διαβάζω, μαγειρεύω γκουρμέ πιάτα αλλά και εξωτική κουζίνα… Μάλιστα αυτό το τελευταίο έχω την εντύπωση ότι μου έμεινε από την προηγούμενη ζωή μου… Στην προηγούμενη ζωή μου πιστεύω ότι έμενα σε ένα εξωτικό νησί σε μία καλύβα με σκεπή από φύλλα φοινικιάς δίπλα στη θάλασσα. Ο σύντροφός μου τη μέρα ψάρευε και τη νύχτα χόρευε το χορό της κατάκτησης και εγώ του παραδινόμουν άνευ όρων! Φαίνεται όμως ότι κάποια στιγμή παραπονέθηκα ότι δεν είναι ζωή αυτή να βλέπεις τα απογεύματα το ηλιοβασίλεμα και να ακούς τη φωνή της θάλασσας και έτσι ο τιμωρός θεός με τιμώρησε και σε αυτή τη ζωή με έβαλε στην περιπέτεια… Κάπως έτσι πρέπει να έγιναν τα πράγματα, αλλιώς δεν δικαιολογείται. Και η ζωή μου δεν έγινε απλώς περιπέτεια αλλά ένας εφιάλτης με κακούς δράκους που με καταδιώκουν και με εξαϋλώνουν σιγά-σιγά σε μικρές κουκίδες άμμου και χάνομαι σε κενά χωρίς τελείες. This is not a love song πραγματικά…